Во последниот период особено внимание посветивме на соларните системи. Тоа се должи на тоа што на наша адреса пристигнуваат многу прашања за нив. Прд извесен период пристигна прашање што се случува со системот кога воопшто не работи, на пример кога сме на викенд или на одмор. Поради тоа направивме детална анализа и ги согледавме сите фази што се случуваат во системот.

Еден соларен систем е во состојба на стагнација кога пумпата на тој систем не работи, но сончевото зрачење односно сончевите зраци продолжуваат да ги загреваат соларните колектори (апсорберот). До оваа состојба може да дојде ако има прекин на струја или пак ако нема потрошувачка на топла вода која е производ на сончевата енергија (кога резервоарот за складирање на топлаа вода веке е исполнет).

Кога еден соларен систем ќе влезе во состојба на стагнација, додека зрачењето е доволно интензивно, во селективните колектори температурата на топлоносителот кој се наоѓа под висок притисок расте над точка на вриење (120-150 степени). Во принци, стагнацијата на системот ги вклучува следните процеси и фази.

Експанзија на течноста. Откако течноста ќе се прошири заради загревање, почнува да исарува.

Исфрлање на течноста од колекторот заради генерација на пареа. Иницијално произведената пареа ја бутка жешката течност од колекторот кон системот. истурканата течност стигнува во експанзиониот сад, при што предизвикува значитено зголемување на притисок во системот.

Во колекторот има заситена пареа. Во колекторот се достигнуваат услови при кои секоја заостаната количина на течност директно се претвора во пареа ( заситена пареа ). Во зависност од енергијата која ја транспортира, оваа пареа може да се распространи во поголем или помал обем, со што преостанатата течност во системот ја бутка кон експанзиониот сад. Ова го зголемува притисокот во системот уште повеќе, со што по извесен период се достигнувва максималната вредност. Сега во сите делови на системот во кои пристигнала пареата, температурата расте до степен кој одговара на температурата на заситување на соодветниот притисок. Во најлош случај, пареата на овој начин може да стигне и да ги оштети компонентите од системот кои се осетливи на висока температура.

Во колекторот се создава суво заситена пареа. Како што испарува преостанатиот флуид, колекторот се повеќе се суши. Експанзиониот сад уште еднаш ја присилува течноста да се врати во системот, со што притисокот паѓа. Додека пареата во колекторот се претвора во сувозаситена, а апсорберот пристигнува температури кои можат да надминат 200 степени во зависност од изолацијата, температурите на заситување вон колекторот делумно се снижуваат. Конечно, течноста повторно стигнува во долниот дел на колекторските врски. Потоа оваа состојба се одржува неколку часа.

Повторно полнење на колекторот. Само кога нивото а сончевото зрачење, а со тоа и колекторските температури, доволно ќе се намалат, колекторот повторно се полни со течност.

Од овој опис на процесот кој води во услови на стагнација, очигледно е дека количеството на преостаната течност во колекторот во втората фаза, игра главна улога во определувањето на однесувањето при стагнација. Колекторите или системите каде е предвиден начин за испуштање на пареа, имаат многу мало количество на преостанат флуид, а со тоа и ниско ниво на парна фаза. Кај овие системи, процесот на стагнација се одвива без проблеми, а корисникот може и да не го примети тоа. Од друга страна, доколку системот за испуштање не е добро изведен, тоа може да доведе до високо ниво на парна фаза, односно прегревање на системските компоненти.

Во последно време се произведувааат соларни контролери со опции за исклучување на поголем период. Односно кога сме на одмор има опција “ HOLIDAY “ и си воспоставува друг режим на работа.

За сите прашања отворени сме за соработка.